Οι "Μεταμορφώσεις και ανανεώσεις της ευρωπαϊκής δραματουργίας" επικεντρώνονται στην πορεία του δράματος από τον 18ο αιώνα μέχρι τις ημέρες μας, και με οδηγό τη θεωρία του θεάτρου παρακολουθούν την εξέλιξη της θεατρικής γραφής, το περιβάλλον -κοινωνικό, ιστορικό, φιλοσοφικό- μέσα στο οποίο γράφονται και παίζονται τα έργα, τους προβληματισμούς που γεννιούνται σε πρακτικούς και θεωρητικούς και τις προσεγγίσεις-απαντήσεις που αυτοί επιχειρούν να δώσουν. Από τον Diderot στον Pirandello, από τους Ibsen, Strindberg, Tchekhov στον Beckett, από τον Bond ή τον Pinter στην Kane και από τον Weiss στον Pommerat (μερικοί από τους πολλούς συγγραφείς που θα μπορούσαν να αναφερθούν), το δράμα ανανεώνεται και παραμένει ζωντανό, κινούμενο ανάμεσα στη νεωτερικότητα και τη συνέχεια, όπως διαπιστώνει ο Patrice Pavis. Και αυτό συμβαίνει παρά τις (ή χάρη στις) διαρκείς μεταμορφώσεις του, που ενίοτε δυσκολεύουν την αναγνώρισή του, τους "εναγκαλισμούς" του με άλλα είδη και την τάση "απο-δραματοποίησης", που παρατηρείται εδώ και μισό περίπου αιώνα.